Często można spotkać się z określeniem, że prawdziwi muzycy rozumieją się bez słów. I oczywiście dużo w tym prawdy, bo tak naprawdę to muzyka do nich przemawia. Jednak są pewne określenia w świecie muzycznym, którymi muzycy posługują się. Jest to ich tzw. slang muzyczny, który często dla osoby będącej poza tym środowiskiem jest niezrozumiałym. To pomaga w krótkim czasie zorientować się o co chodzi koledze z zespołu bez zbytniego zagłębiania się w szczegóły. Oczywiście te określenia nie precyzują ściśle danego wymiaru, a jedynie nadają pewien kierunek. Podobne określenia są w użyciu studyjnym i stosowane przy produkcji muzycznej. Bardzo często określenia takie znajdują zastosowanie w komunikacji pomiędzy muzykami a np.: reżyserem dźwięku czy akustykiem.
Słowniczek muzyczny:
Analityczność – brzmienie analityczne wiąże się najczęściej z wysoką detalicznością, odkrywaniem wszystkich, nawet najdrobniejszych błędów i defektów znajdujących się w utworze.
Atak, uderzenie, moc – jest to przepuszczenie transjentów, by to pierwsze uderzenie było takie gwałtowne.
Basowe brzmienie – określa brzmienia z bardzo wyraźnie podkreślonym basem i w odróżnieniu od brzmienia ciepłego dotyczy tylko linii basu.
Ciemny – jest naturalnym przeciwieństwem do jasnego i charakteryzuje utwór, który w przewadze ma niskie i średnie tony.
Ciepłe analogowe – jest brzmieniem dość zmiennym z dużą ilością niskiego środka i zakres tych częstotliwości jest w taki naturalny sposób ładnie wypełniony. Nie jest one szorstkie w wyższych pasmach i jest jakby w naturalny sposób zgrane.
Dudnienie – przeważnie występują w zakresie niskich częstotliwości, dudnią i przymulają utwór.
Dół – są to tony niskie, basowe (bass) o bardzo niskich częstotliwościach w których znajdują się wszelkie bębny, mocne uderzenia, wybuchy i inne tego typu dźwięki. Umownie można powiedzieć, że są to częstotliwości z zakresu od 0 do 200 Hz.
Dynamika – różnica głośności między najcichszymi i najgłośniejszymi fragmentami utworu, powiązana dosyć mocno z rozdzielczością i separacją poszczególnych instrumentów.
Dynamiczne – większość z nas jak usłyszy stwierdzenie utwór jest dynamiczny, to ma na myśli utwór energiczny czy szybki. Jest to też prawda, ale w świecie muzycznym oznacza to przede wszystkim utwór, który nie jest przekompresowany, spłaszczony i ma duży zakres dynamiki. W takim utworze są duże różnice pomiędzy najcichszym fragmentem nagrania a najgłośniejszym.
Głębokie – brzmienie z dużo niskimi częstotliwościami, ale zarazem bardzo przestrzenne, takie oddalone.
Groove – odnosi się do pulsacji utworu jak jest on rytmiczny i głównie odnosi się to do sekcji rytmicznej czyli basu i perkusji.
Góra (highs) – są to tony wysokie (treble), a więc częstotliwości umownie z zakresu od 2 kHz wzwyż, w których spotkać można wszelkie piski, dzwoneczki, talerze itp.
Harmoniczne – są częstotliwościami, które są wielokrotnością fundamentalnej częstotliwości. Jeżeli więc przykładowo częstotliwością fundamentalna będzie 30 Hz, to jej drugą harmoniczną będzie 60 Hz, następnie 90 Hz itd. Ogólnie o dźwiękach harmonicznych mówi się jako o dźwiękach z wyższych częstotliwości, które można dodawać za pomocą np.: przesterów.
Impedancja – czyli oporność przetworników słuchawek podawana w ohmach. Parametr ten jest ściśle powiązany z wartościami SPL i determinuje, czy słuchawki są łatwe bądź trudne do napędzenia, a więc czy potrzebują dużego prądu wejściowego. Słuchawki o niskim oporze ale też niskim parametrze SPL są stosunkowo trudne do napędzenia i będą potrzebowały wzmacniacza o dużym prądzie oraz napięciu na wyjściu.
Jasny – jeżeli w utworze mamy dużo wysokich częstotliwości powyżej 10 kHz, to mówimy o nim, że jest jasny.
Koloryzacja – jest odejście od stanu neutralnego brzmienia danego utworu i przenoszenia dźwięku w kierunku podkreślenia jakiegoś fragmentu tonalnego.
Kwantyzacja – jest to wyrównanie poszczególnych wartości, tak by wszystkie np.: ósemki były równe.
Latencja – są opóźnieniami spowodowanymi przez interfejs audio, są zależne m.in. od mocy obliczeniowej komputera.
Layering – jest warstwowym łączeniem różnych dźwięków.
Master – mastering jest ostatni etap w produkcji muzyki wykonywany na wszystkich ścieżkach utworu.
Miks – jest obróbką pojedynczych ścieżek, tak by całość dobrze zabrzmiała.
Mulaste – obejmuje zakres częstotliwości od ok 250 do 500 Hz, więc jeżeli któryś z muzyków Wam powie usuń troszeczkę mułu to oznacza, że w tym zakresie trzeba się tego pozbyć, bo te częstotliwości mają tendencje do tzw. zamulania utworu.
Neutralność – jest stanem, w którym dany zakres tonalny nie wykazuje cech podkoloryzowania. Jest to najbardziej naturalna forma brzmieniowa.
Niskie (patrz dół) – chodzi o niskie częstotliwości w utworze.
Nosowe – jak sama nazwa wskazuje jest brzmieniem podobnym do brzmienia osoby, która mówi z zapchanym nosem. Są to częstotliwości od ok. 1 do 2 kHz i jeżeli ktoś mówi, że wokal jest nosowy to należy te częstotliwości skorygować.
Oddalony – jest określeniem utworu, który podobnie jak ciemny ma w większości zakres niskich częstotliwości.
Powietrze lub oddech – oznacza to, że w utworze jest dużo wysokich częstotliwości. To są często częstotliwości o wysokości 12 kHz i powyżej. Jeżeli jest ich dużo to powiemy, że w utworze jest powietrze, jeżeli natomiast powiemy, że brakuje powietrza to oznacza, że w utworze jest za mało tych wysokich, a za dużo tych niskich częstotliwości.
Pudełkowe, kartonowe – jest to zakres częstotliwości od 400 do 600 Hz, charakteryzującym się właśnie takim kartonowym brzmieniem.
Rezonans – jest częstotliwością, która została zbyt uwypuklona. Często występują one w pomieszczeniach nie do końca dobrze zaadoptowanych do nagrywania.
Saturacja, nasycenie – to forma kompresji, która wprowadza lekkie sklejenie dodając takiego ciepła analogowego brzmienia.
Separacja – jest odległością pomiędzy dwoma różnymi źródłami dźwięku w przestrzeni akustycznej, często określane jako „napowietrzenie”.
Sprasowany lub przekompresowany – jest odwrotnością poprzedniego pojęci i odnosi się do nagrań, które zbyt mocno zostały potraktowane limiterem lub kompresorem. Brzmienie takiego utworu jest jakby takie ściśnięte.
Sybilanty – są to wszystkie zgłoski takie, które będą na nagraniu syczały i usuwa się je oczywiście za pomocą de-essera.
Szorstkie lub chropowate – jest brzmieniem charakteryzującym się wysokimi częstotliwościami, ale takimi bardziej charczącymi i mniej przyjemnymi dla ucha. Nie są one takie czyste i klarowne, a raczej jakby takie przesterowane.
Środek (mids) – czyli tony średnie (midrange), w których znajduje się chociażby głos ludzki oraz z reguły większość utworu muzycznego. Umownie można przyjąć, że jest to zakres częstotliwości od 200 Hz do 2 kHz. Jest to też zakres, na który ludzkie ucho jest najbardziej wyczulone.
Transjet lub szczyt – oznacza pierwszy, krótki sygnał audio o wysokiej amplitudzie. Jest to te pierwsze uderzenie i one świadczą o dynamice danego nagrania. Jeżeli chcemy w dany utworze zostawić trochę tych transjetów, to oznacza żeby nie skasować w kompresorze tego ataku.
Tłuste lub mięsiste – charakteryzuje się dużym basem, który też ma harmonicznych więcej wysokich częstotliwości.
Wysokie (patrz góra) – chodzi o wysokie częstotliwości w utworze.
Zakres dynamiki (headroom) – oznacza ile decybeli zostało do dojścia do zera cyfrowego, ile mamy jeszcze zapasu.
Zimny – dotyczy to często cyfrowego nagrania, gdzie oprócz dużej ilości wysokich częstotliwości nagranie te jest jakby pozbawione tego analogowego ciepła przez co staje się takie sterylne.
Są to oczywiście tylko niektóre wybrane określenia z pośród setek jakich jest wiele w obiegu muzycznym i studyjnym. Każde z nich można sobie jeszcze w bardziej drobiazgowy sposób uszczegóławiać, gdyż te są bardzo ogólnikowe i mają za zadanie określenie tylko danego kierunku postępowania.
↑ Do góry
