Zobacz Poradnik w sklepie Muzyczny.pl
Zobacz Werble w sklepie Muzyczny.pl
Mówiąc pozycja w znaczeniu samego aparatu gry, mam na myśli odpowiednie ułożenie dłoni i ich obrót w określony sposób – wokół własnej osi.
W zależności od kąta obrotu, wykorzystujemy bardziej lub mniej odpowiednie części ręki – palce, nadgarstek, przedramię:
• Pozycja Niemiecka (ang. German Grip) – Chwyt wykorzystywany w graniu marszowym i rockowym. Określa ułożenie dłoni pod kątem 90 stopni względem membrany, gdzie punkt podparcia znajduje się pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. Kciuki w prawej i lewej ręce skierowane są ku sobie, a palce trzeci, czwarty i piąty skierowane są w stronę membrany.
Chwyt ten pozwala na wykonanie dużo silniejszego uderzenia z nadgarstka, przedramienia lub nawet ramion. Przy tym ułożeniu dłoni nieco utrudniona jest praca samych palców – ruch pałki w tym przypadku zachodzić będzie w poziomie, horyzontalnie.
• Pozycja Francuska (ang. French Grip) – chwyt przydatny podczas grania w dynamice piano ze względu na przeniesienie ciężaru pałki na bardziej delikatne/czułe i zwinne palce. Polega na ułożeniu dłoni wewnętrzną stroną względem siebie, a kciuki zwrócone są ku górze. Środek ciężkości pałki i punkt podparcia znajduje się pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym, a duże znaczenie mają trzeci, czwarty oraz piąty palec.
Zmiana kąta ułożenia dłoni skutkuje tym, że łokcie oraz końce pałek skierowane są nieco do środka, a dzięki temu możliwe jest skuteczne wykorzystanie szybkości zwinnych palców, kosztem siły uderzenia. Bardzo skuteczna pozycja w muzyce akustycznej, w której szybkość, precyzja i subtelna artykulacja w niskich dynamikach jest bardzo ceniona.
• Pozycja Amerykańska (ang. American Grip) – Jest pozycja łącząca wcześniej opisane niemiecką i francuską, a mianowicie dłonie nad werblem ułożone są pod kątem 45 stopni. Chwyt ten powstał dla poprawy wygody, wykorzystując siłę nadgarstków oraz ramion, zachowując jednocześnie szybkość palców.
Podsumowanie
Przedstawione pozycje mają swoje wspólne cechy, a każda z nich ma swoje zastosowanie. Moim zdaniem we współczesnym graniu na bębnach bardzo cenione są elastyczność i uniwersalność – umiejętność dopasowania się do sytuacji muzycznej w której się znajdujemy. Jestem wręcz przekonany, że nie da się zagrać wszystkiego (mam tu na myśli różnorodność stylistyczną) jedną techniką. Mocne granie popowe lub rockowe na dużej scenie wymaga innego sposobu grania, niż gra na małym zestawie jazzowym w małym klubie. Dynamika, artykulacja, stylistyka, brzmienie – są to wartości bez znajomości których ciężko funkcjonować na profesjonalnym rynku muzycznym, a więc poznanie i skrupulatna nauka podstaw gry – zaczynając od techniki, czyli narzędzia naszej pracy – otworzy przed nami drzwi do dalszego rozwoju i byciu lepszym i bardziej świadomym muzykiem.
