Historia bębnów
Z całą pewnością bębnienie było znane człowiekowi na długo przed wykształceniem się jakiejkolwiek cywilizacji, a bębny afrykańskie należą do jednych z pierwszych instrumentów świata. Początkowo ich konstrukcja była bardzo prosta i w niczym specjalnie nie przypominały nam znanych dziś współcześnie. Te, które zaczęły już nawiązywać do tych znanych nam obecnie składały się z klocka drewnianego, którego środek był wydrążony i na który naciągano płat zwierzęcej skóry. Najstarszy odkryty przez archeologów bęben pochodzi z epoki neolitu, która miała miejsce 6000 lat przed naszą erą. W starożytności bębny były znane w całym cywilizowanym świecie. Na terenie Mezopotamii znaleziono rodzaj niewielkich, cylindrycznych bębnów, których wiek szacuje się na 3000 lat przed naszą era. W Afryce wybijany na bębnach rytm był formą komunikacji, którą można było stosować na stosunkowo duże odległości. Bębny znalazły swoje zastosowanie podczas pogańskich obrzędów religijnych. Stały się one również stałym elementem na wyposażeniu armii zarówno tych starożytnych jak i tych nowożytnych.
Rodzaje bębnów
Istnieje wiele różnorodnych bębnów afrykańskich, które charakteryzuje dany region czy plemię tego kontynentu, ale niektóre z nich na stałe przeniknęły w kulturę i cywilizację zachodu. Możemy wyróżni trzy najpopularniejsze rodzaje bębnów afrykańskich: djembe, conga i bogosy.
Djembe należy do jednego z najpopularniejszych bębnów afrykańskich. Jest w kształcie kielicha, na który na górną część zostaje naciągnięta membrana. Membrana djembe zrobiona jest zazwyczaj ze skóry koziej lub bydlęcej. Skórę tą naciąga się za pomocą specjalnie splatanego sznura. We współczesnych odmianach zamiast sznura używa się obręczy i śrub. Do podstawowych uderzeń na tym bębnie należą „bas”, który jest najniżej brzmiącym uderzeniem. W celu wydobycia tego brzmienia należy uderzyć całą powierzchnią otwartej dłoni w środek membrany. Kolejnym popularnym uderzeniem jest „tom”, które uzyskuje się przez uderzenie dłoniom wyprostowaną w krawędź bębna. Najwyżej brzmiącym i najgłośniejszym jest „Slap”, które wykonujemy uderzając przy krawędzi bębna dłoniom z rozłożonymi palcami.
Conga są rodzajem bębnów kubańskich wywodzących się z Afryki. W pełny zestaw konga wchodzą cztery bębny (Nino, Quinto, Conga i Tumba). Najczęściej gra się na nich solo lub włączając do zestawu instrumentów perkusyjnych. W orkiestrach zastosowanie ma jeden lub najwyżej dwa bębny w dowolnej konfiguracji. Przeważnie gra się na nich dłońmi, choć czasem używa się również pałeczek. Kongi stanowią integralną częścią tradycyjnej kubańskiej kultury i muzyki. Współcześnie kongi można spotkać nie tylko w muzyce latynoskiej, ale i jazzowej, rockowej i reggae.
Bongosy składają się z dwóch stale połączonych ze sobą bębnów o jednakowej wysokości z różną średnicą membrany. Korpusy mają kształt walca lub stożka ściętego i w oryginalnych wersja wykonywane są z klepek drewnianych. W instrumentach ludowych skóra stanowiących membranę przybita była gwoździami. Współczesne wersje zaopatrzone są w obręcze i śruby. Dźwięk wydobywa się przez uderzenia palcami w różne miejsca membrany.
Podsumowanie
To co kiedyś dla ludzi pierwotnych stanowiło metodę porozumiewania się i ostrzegania przed naciągającym niebezpieczeństwem dzisiaj stanowi integralna część świata muzyki. Bębnienie od zawsze towarzyszyły człowiekowi i właśnie od rytmu zaczęło się kształtowanie muzyki. Nawet w czasach współczesnych jak spojrzymy analitycznie na dany utwór muzyczny, to właśnie rytm nadaje mu charakterystykę dzięki, której dany utwór możemy zaliczyć do danego gatunku muzycznego.
↑ Do góry
