Pierwsze viole pojawiły się już pod koniec XV wieku. Cieszyły się dużą popularnością w epoce renesansu i baroku, często były wykorzystywane zarówno jako instrument orkiestrowy, jak i solowy. W początkowym stadium instrument ten występował w wielu różnych odmianach. Dopiero w XVI wieku wyklarował się dosyć jednolity wygląd tych instrumentów, choć zawsze występowały odmiany violi da gamba w różnych strojach.

Kształt violi da gamba jest zbliżony do wiolonczeli, viola nie posiada jednak nóżki i jest trzymana pomiędzy kolanami (wł. gamba – noga). Dolna i górna płyta korpusu nie wystaje poza boczki. Otwory rezonansowe zlokalizowane są na górnej płycie i zazwyczaj mają kształt odwróconej litery C. Instrument ma 3-7strun strojonych w kwartach i tercjach. Na szyjce począwszy od gryfu znajduje się około 7 progów wiązanych co pół tonu.

Smyczek różni się nieco od tych używanych obecnie. Wykonany jest z drewna i końskiego włosia. Pręt smyczka wygięty jest lekko ku górze.

W violach różnego typu stosuje się struny jelitowe (rzadziej nylonowe). Budowa instrumentu sprawia, że charakteryzuje się on dosyć cichym, miękkim i ciepłym brzmieniem. Niski wolumen dźwięku przyczynił się do wyparcia violi przez obecne instrumenty smyczkowe, jednak zainteresowanie instrumentami tego typu wróciło w połowie XX wieku, gdy zaczęto interesować się dawnymi technikami wykonawczymi.

W Baroku często ozdabiano viole rzeźbieniami na końcu ślimaka, szczególnie głowami zwierząt i dziwnych stworów.

Z violi da gamba kontrabasowej wykształcił się dzisiejszy kontrabas, bardzo zbliżony do swego pierwowzoru.

Jerzy Burban w swojej pracowni zajmuję się budową instrumentów muzycznych kontrabasów, skrzypiec, altówek, wiolonczel (specjalizacja), violi da gamby oraz smyczków.
Zajmuje się także renowacją instrumentów smyczkowych oraz smyczków. Dodatkowo zajmuje się wystawianiem ekspertyz oraz rzeczoznawstwem.

Tekst pochodzi że strony http://pl.wikipedia.org/wiki/Viola_da_gamba, zdjęcia wykonane przez sklep muzyczny.pl.